گنج یابی قدیمی
روشهای سنتی گنجیابی
در زمانهای قدیم، مردم برای پیدا کردن دفینهها و گنجهای مخفی از روشهای مختلفی استفاده میکردند. بعضیها از نشانههای طبیعی مثل درختهای کهنسال، چشمهها و سنگهای خاص کمک میگرفتند. بعضی دیگر به دنبال علائم حکشده روی صخرهها و دیوارهای قدیمی بودند که معمولاً نشاندهنده مسیر رسیدن به دفینه بود.
استفاده از علائم و نشانهها
یکی از مهمترین راههای گنجیابی قدیمی، توجه به نشانهها و رمزهایی بود که روی سنگها یا در مسیرهای خاصی قرار داشتند. این نشانهها معمولاً بهصورت حکاکیهایی از حیوانات، دست، پا، جوغانها (کاسهسنگها) و سایر اشکال هندسی بودند. هرکدام از این نشانهها مفهومی خاص داشت و میتوانست مسیر دفینه را نشان دهد.
گنجیابی با شاقول و زنجیر طلا
قدیمیها باور داشتند که با استفاده از شاقول یا زنجیر طلا میتوان محل دقیق گنج را پیدا کرد. روش کار به این صورت بود که زنجیر را روی زمین نگه میداشتند و با حرکت آن، نقطهای که گنج دفن شده بود را مشخص میکردند.
دعا و طلسم در گنجیابی قدیمی
یکی از باورهای رایج در بین گنجیابان قدیمی این بود که بعضی از دفینهها طلسم دارند و بدون دعا یا رمز خاصی باز نمیشوند. به همین دلیل، بعضی افراد قبل از شروع حفاری، از دعانویسان و افراد با تجربه کمک میگرفتند تا از وجود طلسم و نحوه باطل کردن آن مطلع شوند.
ابزارهای ابتدایی گنجیابی
در گذشته، گنجیابان از ابزارهایی ساده مثل بیل، کلنگ، طناب و چراغهای نفتی برای جستجو و حفاری استفاده میکردند. بعضیها هم از روش شنود زمین برای تشخیص فضای خالی و وجود اتاقکهای زیرزمینی بهره میبردند.
خطرات گنجیابی در گذشته
- ریزش ناگهانی زمین: بسیاری از تونلها و مکانهای قدیمی ممکن بود بر اثر حفاری ریزش کنند.
- وجود گازهای سمی: بعضی از قبرها و اتاقکهای قدیمی حاوی گازهای سمی بودند که ورود بدون تجهیزات مناسب، جان جویندگان را به خطر میانداخت.
- طلسم و ترسهای قدیمی: برخی از گنجیابان باور داشتند که اگر بدون رعایت اصول خاصی گنج را بردارند، دچار بلا و بدشانسی میشوند.